İstifçilik, biriktirme hastalığı ya da dispozofobi, kişinin kendisi için bir önemi olmayan eşyaları atamaması, onlardan vazgeçememesi ve biriktirmesidir. Bu kolleksiyonculuktan daha farklı bir durumdur. Kişinin biriktirdiği eşyalar , kişiye yaşam alanı bırakmayacak kadar fazladır. İstifçilerin evleri son derece dağınıktır ve kendileri için kullanılacak yaşam alanı yoktur. Bu davranışları kendileri ve birlikte yaşadığı kişiler için zorluklara neden olur.
İstifçilik hastalığının başlıca belirtileri; kişinin eşyalarını atamaması, eşyaları atma ve tutma konusunda karar vermede zorluk yaşama, başkası eşyalarını atmaya çalıştığında şiddetli bir sıkıntı ve üzüntü duyma, başkalarının eşyalarına dokunduğu ya da attığına dair şüphe duyma, depresyon ve anksiyete.
İstifçilik hastalığının nedenleri arasında daha sonra bu eşyaya ihtiyacının olabileceği düşüncesi ve sosyal yaşamdan uzaklaşmaları bulunmaktadır.
İstifleme hastalığı erken yaşlarda başlar, ancak o zaman bu davranış bir problem olarak görülmeyebilir. Sorun daha çok 20-30 yaşlardan sonra fark edilmeye başlar. İstifçilik hastalığı olan kişiler, eşyaları atamamalarının haklı nedenleri olduğunu düşünürler ve psikolojik destek almayı kabul etmezler. Bu kişilerin tedavi süreci uzundur ve sabır gerektirmektedir.
İstifçilik hastalığının tanı ve tedavisi psikiyatri doktorları ve psikologlar tarafından yapılmaktadır.
Makale Hakkında Yorum Yap
Henüz hiç yorum yapılmamış, ilk yorumu siz yapabilirsiniz.